منو پروپیلن گلیکول SKC کره

عوارض جانبی منو پروپیلن گلیکول

منو پروپیلن گلیکول در بسیاری از محصولات تجاری و صنعتی یافت میشود از جمله ضدیخ ، حلال های مایع لباسشویی و رنگ. پروپیلن گلیکول به عنوان افزودنی در غذای انسان و حیوانات خانگی، داروها و فرآوری تنباکو کاربرد دارد.

طبق برگه داده ­های ایمنی مواد سایت scholar chemistry، عوارض جانبی این محصول رایج عبارتست از سوزش و حساسیت چشم، پوست و مخاط.

قرمزی، ریزش اشک، خارش و سوختگی

مونو پروپیلن گلیکول که فرمول شیمیایی آن بر پایه الکل است، در ترکیب با مواد آرایشی- بهداشتی، به جذب رطوبت کمک میکند که موجب سهولت کاربرد و افزایش ماندگاری میشود.

با این وجود، بر اساس برنامه بین المللی ایمنی شیمیایی، موسوم به INCHEM ، عوارض جانبی در اثر تماس مستقیم یا طولانی مدت با چشم­ها ایجاد میشود.

این عوارض عبارتست از قرمزی، ریزش اشک، سوختگی، خارش و التهاب ملتحمه. محلول های چشمی مایع ممکن است حاوی مقادیر بیشتری از مونو پروپیلن گلیکول به عنوان عوامل مرطوب کننده باشد.

درمانهای دیگر برای رفع علائم خشکی چشم نیز شامل داروهای مایع و توصیه های سازمان غذا و دارو (FDA) مبنی بر این است که مصرف کنندگان باید نسبت به عوارض جانبی نامطلوب ناشی از مصرف طولانی مدت یا بیش از حد برای چشم های حساس آگاه باشند.

سوزش، تهوع، سرفه و خس خس

منو پروپیلن گلیکول در شامپوها، بو زداها، لوسیون های محافظتی پوست و بوگیرهای اتاق یافت میشود. استفاده معمولی از این محصولات برای پوست یا مجاری تنفسی، خطرناک یا سمی نیست.

با این حال، استفاده طولانی مدت یا بیش از حد ممکن است موجب قرمزی و خارش پوست حساس شود. خوردن پروپیلن گلایکول میتواند موجب احساس سوزش و سوختگی در گلو و دهان، تهوع و استفراغ شود.

عوارض جانبی استنشاق طولانی مدت منو پروپیلن گلیکول موجود در بوگیرهای اتاق ممکن است موجب سوزش مخاط، خس خس، سرفه، و تنگی نفس شود.

بر اساس وبسایت the Scholar Chemistry ، هیچ اثر جانبی در مصرف منظم لوازم آرایشی و لوسیون های پوست برای افرادی که حساسیت پوستی دارند، گزارش نشده است.

نوزادان و زنان باردار

منو پروپیلن گلایکول به عنوان یک الکل و وارد بدن و در مسیرهای آنزیمی بدن متابولیزه میشود. تا قبل از ۱۲ تا ۳۰ ماهگی، این مسیرها در بدن انسان هنوز کامل نشده اند.

نوزادان و کودکان زیر ۴ سال، زنان باردار و کسانی که دچار اختلال یا نارسایی کلیوی هستند، قادر به حذف مونو پروپیلن گلیکول در بدن نیستند.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد سایر مواد شیمیایی غذایی  مثل کربنات (کربنات پتاسیم) ، سیترات ( سیترات سدیم ) و.... می توانید به سایت فروشگاه مواد شیمیایی جهان شیمی مراجعه کنید.

مواد شیمیایی موجود در بافت های حیوانی :

غذاهای با منشأ دامی نیز ترکیبی از مواد شیمیایی در بافت های حیوانی خود دارند . گوشت بیشتر از بافت عضلانی تشکیل شده است که خود شامل چربی، پروتئین، ویتامین، مواد معدنی و هورمونها و به مقدار بسیار کمی کربوهیدرات است.

هم رنگدانه قرمز گوشت است که به پروتئین گلوبین متصل می باشد. این ترکیب سرشار از آهن است. عطر و طعم گوشت ناشی از واکنش های شیمیایی بسیاری است که تحت تأثیر حرارت رخ می دهند.

حرارت باعث تغییر مواد شیمیایی (که پیش ساز نامیده می شوند) به ترکیبات فراری می شود که با عطر و طعم گوشت پخته در ارتباط هستند. روش پخت (برشته کردن، سرخ کردن و آب پز کردن)، بر درجه حرارت و در نتیجه نوع واکنش ها و محصولات حاصل از آنها تاثیر می گذارد و به همین دلیل بر عطر و طعم نیز مؤثر است.

ترکیب شیمیایی بافت عضلانی به ترکیب شیمیایی بدن شبیه بوده و آب قسمت اعظمی از آن را تشکیل می دهد. بافت عضلانی نسبت به محصولات گیاهی، منبع کامل تری از ترکیبات مغذی ضروری است. سایر غذاهای دامی شامل شیر، تخم مرغ و امعا و احشا (جگر، کلیه و غیره می شوند. این مواد غذایی منبع بسیار خوبی از ویتامین ها و مواد معدنی هستند.

نکته :

وجود اکتومیوزین منجر به سفتی گوشت می شود و هر چقدر دام بزرگتر باشد تاثیرات سفتی شدیدتر است. به هنگام مشروط کردن گوشت در دمای پایین، جمود نعشی برطرف می شود؛ به این ترتیب که آنزیم های طبیعی که پروتئاز نامیده می شوند، اکتومیوزین را در مکان های دور از نقطه اصلی اتصال اکتین و میوزین می شکنند.

گوشت، شیر و تخم مرغ منابع غنی از ترکیبات مغذی برای مصرف کنندگان و میکروب ها هستند. گوشت، ماده ای فسادپذیر است زیرا میکروب ها از آنزیم های خود برای تبدیل مواد مغذی شیمیایی موجود در گوشت (که به عنوان سوبسترا شناخته می شوند به مواد لزج، بد رنگ، بد بو، بد طعم و دیگر محصولات استفاده می کنند که باعث نامطلوب شدن کیفیت گوشت می شود.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد سایر مواد شیمیایی غذایی مثل شیرین کننده های مصنوعی ( آسپارتام، سوکرالوز، سوربیتول ) ، اسید های آلی ( اسید استیک) و.... می توانید به سایت جهان شیمی مراجعه کنید.

کاربرد آنتی بیوتیک ها برای حفاظت مواد غذایی :

آنتی بیوتیک ها

از آنتی بیوتیک ها می توان برای حفاظت مواد غذایی استفاده کرد. در اینجا مسئله رشد و مقاوم شدن بعضی از میکروبها در بدن انسان مطرح می باشد.

از این نظر است که فقط مصرف تعداد معدودی از آنها در برخی از ممالک مجاز اعلام شده است.

اینها عبارتند از نایسین ، کلرو تتراسیکلین، اکستتراسیکلین و پیماریسین .

مهمترین مورد مصرف و کاربرد توصیه شده برای این آنتی بیوتیک ها، به کارگیری آنها به منزله عملی اضافی یا تکمیلی برای روشهای دیگر نگهداری می باشد.

مثلاً به تعویق انداختن فساد در طول نگهداری ماده غذایی در یخچال یا کاستن از شدت عملیات حرارتی، در سالیان قبل، استفاده از تتراسیکلین در امریکا مجاز بود (به صورت فرو بردن مرغ در آب حاوی آن)

که بقایای آنتی بیوتیک در روی مرغ در جریان عمل پختن معمولی از بین می رفت.

نایسین

یک پلی پپتید متشکل از ۳۴ اسید آمینه است که در مقابل میکروبهای گرم مثبت مؤثر است ولی کاربرد پزشکی ندارد.

این ماده توسط لاکتیک استرپتوکوکسی تولیدمی شود که در برخی نقاط برای جلوگیری از فساد مواد لبنی نظیر پنیر و شیر تغلیظ شده مورد استفاده قرار می گیرد.

نایسین در برابر میکروبهای گرم منفی مؤثر نیست. این ماده اساساً برای انسان غیرسمی است و باعث کاهش حساسیت بدن در معالجه با آنتی بیوتیکها نمی شود.

باید توجه گردد که باکتری فوق الذکر (تولید کننده نیسین) به طور متداول در شیر وجود داشته بنابراین ورود نیسین به بدن انسان سابقه ای تاریخی دارد و از این نظر نمی تواند خطرساز باشد.

قابل ذکر است که اصولاً به وجود نیسین برای اولین بار در سالهای ۱۹۳۰، به منزله یک جزء طبیعی موجود مشکل آفرین در تولد بسیاری از فراوردههای لبنی پی برده شد .

پیماریسین

پیماریسین که نام دیگر آن ناتامیسین است، ماده ای ضد قارچ است و سمیت آن برای انسان کم می باشد. در حالی که از رشد کپکها به خوبی جلوگیری میکند، در برابر رشد و تکثیر باکتریها تأثیری ندارد.

به این ترتیب از این ماده می توان در آن دسته از فرایندهای تخمیری که وجود کپکها مسئله ساز است استفاده کرد بدون آنکه مشکلی در کار باکتریهای فعال در فرایند تخمیر به وجود آید

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد سایر مواد شیمیایی مثل پروپیلن گلیکول ، پرمنگنات پتاسیم ، سولفات مس و..... می توانید به وبسایت فروش مواد شیمیایی جهان شیمی مراجعه کنید.

گیاه پالم روغنی :

گیاه پالم روغنی دو نوع روغن مختلف ( روغن پالم و روغن هسته پالم ) در یک نسبت حدود  ۵ / ۸ :۱ تولید می کند. روغن پالم در حال حاضر در مقادیر بیش از هر روغن چرب دیگری تولید میشود و حتی روغن غالب در میان روغنهای مصرفی معامله شده است. عمدتا در مالزی و اندونزی رشد کرده و از این کشورها تقریبا به تمام نقاط مصرف کننده روغن و به ویژه چین، ۲۷-EU (۴ / ۹ میلیون تن) و شبه قاره هند صادر می شود.

واردات آن به ایالات متحده آمریکا ده میلیون تن است ، اما در سالهای اخیر افزایش یافته است و تلاش برای کاهش سطح اسیدهای ترانس در چربیهای فرآیند شده انجام شده است.

تولید در هکتار گیاه پالم روغنی از هر دانه روغنی دیگری بیشتر است.

روغن خام پالم تصفیه شده و به صورت پالم اولئین و پالم استئارین جزء به جزء شده صادر می شود.

این روغن پالم قرمز در زیر ۱۵۰ درجه سانتی گراد بوگیری می شود. به طوری که حدود ۸۰ درصد از کاروتن های اصلی آن حفظ می شود و یک منبع غذایی محسوب می شود که از ترکیبات مهم مورد نیاز برای مبارزه با کوری استفاده میشود. بتاکاروتن پیش ساز بیولوژیک ویتامین A است.

روغن پالم گیاه پالم روغنی به طور کلی ارزان ترین روغن مصرفی است و به طور کامل بدون تغییر ژنتیکی و استخراج با حلال است .

صادرات عمده از مالزى اولئین پالم RBD (تصفیه شده، رنگبری شده و بوگیری شده است و ممکن است لازم باشد تا بررسی شود که روغن استفاده شده روغن پالم یا اولئین پالم است.

توجه :

دامنه استفاده از روغن پالم از طریق جزء به جزء کردن آن گسترش یافته است. در ساده ترین شکل آن، اولئین، استئارین و بخشهای متوسط هستند

اما این روند بهبود یافته است و به زیر بخشهای مختلف با ارزش پدی ۷۲-۱۷ در مقایسه با مقدار ۵۳-۵۱ برای روغن پالم تبدیل شده است.

پالم اولئین (با عدد یدی ۵۹-۵۶) عمدتأ یک روغن مخصوص سرخ کردنی پالم استئارین (با عدد یدی ۴۲-۴۰) به عنوان یک استوک سخت و بخش متوسط پالم (طیف وسیعی از عدد یدی بین ۳۲ و ۴۷) است که در چربیهای قنادی استفاده میشود.

روغن پالم شامل مقادیر تقریبا مساوی از اسیدهای اشباع و غیراشباع است . بسته به وجود داشتن یا نداشتن اسید پالمیتیک، تری گلیسرولهای روغن پالم ۵۴-۴۸ اتم کربن دارند .

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد سایر مواد شیمیایی غذایی مثل شیرین کننده ها مصنوعی ( آسپارتام، سوکرالوز، سوربیتول ) و.... می توانید به سایت جهان شیمی مراجعه کنید.

بهبود دهنده نان

بهبود دهنده نان در مخلوط هایی که دارای تمام یا بیشتر مواد زیر باشد، بکار میرود:

در بهبود دهنده آرد، غذای مخمر، چربیها، امولیسفایرها، آنزیمها، آرد سویا، آرد پرکننده و احتمالاً پروپیونات کلسیم.

نسبت مخلوط های ذکر شده بستگی به هدف و منظور مورد نظر دارد. بهبود دهنده های نان را به میزان ۱ تا ۲٪ وزن آرد مصرفی، بکار می برند.

بهبود دهنده نان  که در نان سفید بکار برده می شود عبارتند از:

برومات پتاسیم ، اسید آسکوربیک و بعضی مواقع و سیستئین و آزودی کاربون آمید، که برای بسط گلوتن می باشد.

اگر چه واکنش مردم در مقابل بکار بردن افزودنیها سبب شده که تقریباً آزودی کاربون آمیدوسیستئین و مقدار زیادی برومات پتاسیم از فرمولاسیون بهبود دهنده های اخیر نان حذف شود.

بهبود دهنده نان دارای سولفات کلسیم و سولفات آمونیوم به عنوان غذای مخمر میباشد و چربی جامد می بایست به طور مطلوب پراکنده و پخش شود، احتمالاً یک آنزیم اولیه از قبیل آرد مالت یا آمیلاز قارچی، به علاوه مقداری آرد حجم دهنده به مقدار مناسب، به خمیر برای ساخت اضافه میشود.

BREAD FLAVOUR طعم دهنده نان ( بهبود دهنده نان )

در کنار عوامل طعم دهنده بدیهی از قبیل نمک یا شکر، طعم نان دو منشاء اصلی دارد؛ فرمانتاسیون مخمر و واکنشهای کاراملیزاسیون که در پوسته نان انجام میگیرد.

فرمانتاسیون نسبتاً بیشتر مسجل است، اگر چه یک کارشناس، نانی که از خمیری بازمان فرمانتاسیون طولانی پخته شده است، از نانی که از خمیری با زمان فرمانتاسیون کوتاه پخته شده است، به راحتی تشخیص میدهد.

ترکیبات معطر که در طی زمان فرمانتاسیون تولید می شود اسیدهای آلی، و الکل ها هستند، اگر چه در طی پخت واکنشهایی بین این ترکیبات در این حین انجام می شود.

در طی پخت مقدار قند در خمیر کاهش مییابد و اسید آمینه آزاد در اثر واکنش میلارد بواسطه مخمر ایجاد می شود که منجر به رنگ قهوه ای می شود.

در این واکنش طعم مضاعف به دلیل ترکیبات کربونیل ایجاد میگردد که به نان ویژگیهای طعم خودش را میبخشد. افزودن مواد طعم دهنده به نان طبق آئیننامه نان و آرد انگلستان ۱۹۸۴ ممنوع نمیباشد، ولی اشکال بر روی پذیرفتن برچسب نشاندهنده افزودن افزودنیها میباشد.

طعم دهنده های مجاز نان در امریکا ادویه ها، ادویه های روغنی و عصاره ادویه ها میباشد.

 

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد مواد غذایی مصل شیرین کننده های مصنوعی ( آسپارتام و...) سیترات ها ( سیترات سدیم) ، کربنات ها (کربنات پتاسیم) و.... می توانید به سایت جهان شیمی مراجعه کنید 

کاربردها و فواید آب اکسیژنه + خرید آب اکسیژنه

پراکسید هیدروژن یا آب اکسیژنه (فرمول H2O2) از مواد شیمیایی است که ترکیبی از هیدروژن و آب است. این مایع شفاف به عنوان یک ضد عفونی کننده خفیف عمل می کند و بسته به هدف استفاده از آن، در قدرت های مختلفی تولید می شود: ۳ درصد (مصرف خانگی)، ۶ تا ۱۰ درصد (سفید کننده مو) ، ۳۵ درصد (درجه مواد غذایی) و ۹۰ درصد (صنعتی). اکثر فروشگاه ها محلول ۳ درصد  این مایع را به فروش میرسانند.

فواید هیدروژن پراکساید که باید پیش از خرید آب اکسیژنه بدانید 

از بین بردن لکه های عرق زیربغل

کسانی که از تعریق بیش از اندازه زیر بغل رنج میبرند معمولا پیراهنهایشان در این ناحیه همیشه لکه دار و خیس است. وجود لکه های عرق برای این افراد همواره  آزاردهنده است. اگر میخواهید به طور موثر از شر این لکه ها خلاص شوید میتوانید از آب اکسیژنه استفاده کنید.

تسریع رشد قارچ خوراکی

شاید تاکنون در این خصوص چیزی به گوشتان نخورده و یا حتی با چشم آن را ندیده  باشید. اما یکی از فواید آب اکسیژنه کمک به رشد قارچ های خوراکی است. اگر به محفظه رشد و جوانه زدن  قارچ های خوراکی چند قطره  از این ترکیب را اضافه کنیم انگار که اکسیژن بیشتری به آن ها داده ایم و به جوانه زدن یا سریع در آمدن قارچ ها کمک زیادی کرده ایم

تمیز کردن ماشین ظرفشویی

برای تمیز کردن ماشین ظرفشویی میتوانید از پراکسید هیدروژن استفاده کنید. برای این  منظور می توانید پراکسید هیدروژن را مستقیماً درون دستگاه اسپری کنید، بگذارید کمی داخل دستگاه باقی بماند سپس داخل آن را تمیز کنید.

کمک به از بین بردن سفیدک و کپک

آب اکسیژنه ترکیبی بسیار قوی است که میتواند باکتری ها را به خوبی از بین ببرد. این ماده همچنین میتواند باعث از بین رفتن کپک و همچنین سفیدک روی سطوح شود. از فواید آب اکسیژنه میتوانید در تمام سطوح حمام از جمله کاشی ها، کف و حتی سردوش استفاده کنید. شنیده شدن صدای گزگز ملایم حین اسپری کردن آب اکسیژنه به این سطوح نشانه از بین رفتن سفیدک و لکه از آن ها است.

افزایش مدت زمان ماندگاری مواد غذایی

اسپری کردن مقدار کمی آب اکسیژنه به سالاد سبزیجات و سپس برگرداندن آن ها به داخل یخچال میتواند تا چند روز دوام و ماندگاری آن را افزایش بدهد. میوه ها و سبزجیات خوابانده شده در آب اکسیژنه یا شستشو داده شده با این ترکیب میتوانند برای مدت زمان طولانی تری تازه بمانند. اضافه کردن آب اکسیژنه به میوه و سبزجیات هیچ مانعی ندارد به شرط آنکه قبل از خوردن آن ها حتما با آب تمیز شستشو داده شوند.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد سایر مواد شیمیایی مثل سیترات ها (سیترات سدیم) ، کربنات ها ( کربنات پتاسیم ) ، سولفات ها (سولفات مس) ،پرمنگنات پتاسیم و ... می توانید به سایت جهان شیمی مراجعه کنید 

آشنایی با دی استات سدیم و کاربردهای آن

دی استات سدیم یک ماده آنتی باکتریال وسیع الطیف است که توانایی ویژه ای برای مهار قارچ آسپرژیلوس دارد. دی استات سدیم به عنوان یک نگهدارنده می تواند بطور موثری  رشد و تکثیر ۱۰نوع کپک و بسیاری از باکتریها را مهار کند و همین مسئله باعث شده است که این ماده کاربرد گسترده ای در صنایع غذایی داشته باشد.

افزایش تقاضا برای مصرف غذاهای آماده و گوشت قرمز و مرغ های بسته بندی شده باعث افزایش نیاز به نگهدارنده های ایمنی مانند دی استات سدیم شده است تا بتوان با استفاده از آن از رشد میکروب ها در این مواد غذایی جلوگیری کرد و ماندگاری آنها را افزایش داد..

دی استات سدیم چیست ؟

دی استات سدیم، نمک سدیم اسید استیک به شکل کریستال و با بوی استیک اسید است که از نسبت های مساوی سدیم استات و اسید استیک تشکیل شده است. این ماده کاربرد وسیعی در صنایع پخت نان ، غلات صبحانه ، اسنک ها ، سس ها و محصولات گوشتی دارد. دی استات سدیم یک ماده جاذب الرطوبه است و به راحتی در آب و الکل حل می شود.

این ماده یکی از مواد شیمیایی است که به عنوان نگهدارنده ، طعم دهنده و تعدیل کننده pH در مواد غذایی کاربرد دارد و بیشتر در اسنک های با طعم سرکه ، نان ها و سوپ ها مورد استفاده قرار می گیرد.

از ویژگیهای قابل توجه دی استات سدیم این است که می تواند به عنوان طعم دهنده و نگهدارنده  بطورهمزمان مورد استفاده قرار بگیرد و همین مسئله کاربردپذیری این ماده را افزایش می دهد.

کاربرد دی استات سدیم در صنایع غذایی

مواد غذایی در حین ذخیره سازی و فراوری به دلیل کپک زدگی و پوسیدگی از بین می برند بنابراین باید راهی برای حفظ کیفیت و افزایش ماندگاری آنها پیدا کرد. یکی از ساده ترین راهها استفاده از مواد نگهدارنده ای مانند دی استات سدیم است که می تواند ماندگاری مواد غذایی را تا بیش از دو برابر افزایش دهد.

دی استات سدیم برای حفظ سیلوهای برنج ، گندم ، بادام زمینی ، لوبیا و بسیاری از غلات ارزشمند دیگر بسیار خوب عمل کرده و از کپک زدگی ، پوسیدگی و تغییر طعم این محصولات جلوگیری می کند. با استفاده از دی استات سدیم برای افزایش ماندگاری این محصولات، بدون نیاز به خشک کردن می توان عمر این محصولات را از ۹۰ روز به بیش از ۲۰۰ روز افزایش داد.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد سایر مواد شیمیایی  مثل کربنات ها (کربنات پتاسیم ) سیترات ها ( سیترات سدیم) ، سولفات ها( سولفات مس) و.... می توانید به سایت جهان شیمی مراجعه کنید.

استفاده شکلات در بیسکویت سازی :

یکی از مهمترین فرآیندهای ثانویه بیسکویت ها، افزودن و استفاده شکلات در بیسکویت سازی به عنوان روکش و یا مغزی بیسکویت است.

علی رغم قیمت زیاد شکلات، فرآورده های شکلاتی به جز کشورهای گرم، در سراسر جهان فروش بالایی دارند. استانداردها و قواعد خاصی برای فرآورده های شکلاتی، اعمال شده تا اطمینان حاصل شود که فرآورده فوق از چربی های کره کاکائو تهیه شده است.

چرا که هم اکنون با کمک چربی هایی با خواص مشابه کره کاکائو می توان شکلات های کاکائویی تولید کرد. این چربیها نیز همانند کره کاکائو سفت هستند.

شکلات کاکائوی اصل و خالص مصرفی به عنوان پوشش بیسکویت ها گاهی تحت عنوان پوشش نیز شناخته می شود.

مزایای این پوشش ها عبارتند از :

– هزینه تولید به دلیل استفاده از چربی های ارزان تر از کره کاکائو کمتر است.

– محدوده گسترده ای از کیفیت با استفاده از اسید چرب لوریک (موجود در هسته خرما و یا روغن نارگیل) به جای جانشین کره کاکائو که از طریق جداسازی و هیدروژنه کردن اسیدهای چرب گیاهی حاصل می گردد)، به دست می آید.

– ماده اولیه آن پودر کاکائو آن است که می توان آن را به آسانی نگهداری کرد.

– نیازی به ذوب و خمیر کردن آنها حین روکش دادن روی بیسکویت نمی باشد. – دما را می توان در هر محدوده ای تا حداکثر ۵۰ درجه سانتی گراد نگه داشت. بنابراین می توان به کمک دما ویسکوزیته را تنظیم کرد.

– از آنجایی که پوشش شکلات در مقایسه با کاکائوی واقعی حساسیت کمتری دارد، عملیات سرد کردن را می توان با سرعت بیشتری انجام داد.

– با توجه به این که پس از بسته شدن انعطاف پذیری بیشتری دارد، احتمال شکستگی و یا جدا شدن آنها از بیسکویت وجود ندارد.

معایب این روش نیز عبارتند از :

– طعم کاملا واقعی و مشابه کاکائوی اصل را ندارند و پس از ذوب شدن در دهان حالت واکسی ایجاد می کنند.

– بافت آنها به سفتی بافت کاکائوی واقعی نیست بلکه مشابه بافت پنیر است.

– ممکن است پس از مدتی نگهداری در انبار، سطح آنها را لایه سفید رنگی از اسیدهای چرب بیوشاند.

اسید چرب لوریک /HPKO در روغن هیدروژنه هسته خرما است. CBR جانشین چربی کره کاکائو لوریک است. لسیتین به عنوان تنظیم کننده ویسکوزیته در حدود ۰/۲ ٪ از کل ترکیبات، مورد استفاده قرار می گیرد.

همچنین می توان پودر کاکائو با ۱۲-۱۰٪ چربی را جهت ایجاد رنگ و طعم به کار برد. توصیه می شود که در صورت مصرف لوریک اسید ، حداکثر مقدار مصرفی پودر کاکائو ۱۶٪ است. با افزایش پودر کاکائو، ممکن است کره کاکائو بر خصوصیات پوشش تاثیرگذار باشد.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد سایر مواد شیمیایی غذایی مثل شیرین کننده ها مصنوعی(آسپارتام ، سوکرالوز، سوربیتول) می توانید به سایت جهان شیمی مراجعه کنید.

 

مواد شیمیایی طبیعی و مصنوعی :

علی رغم این باور عمومی که مواد طبیعی بهتر از ترکیبات مصنوعی هستند، دانشمندان شواهد علمی چندانی برای تأیید این ادعا نیافته اند. در حقیقت، متخصصان صنایع غذایی بر این باورند که محصولات و مواد شیمیایی طبیعی الزاما غذایی از مزایای مواد طبیعی بهره نبرند. متخصصان شیمی آلی، مواد شیمیایی مصنوعی مختلفی را سنتز کرده اند که از نظر ساختار و حتی عملکرد از مواد شیمیایی طبیعی قابل تشخیص نبوده و نقش یکسانی دارند.

این در حالی است که مواد مصنوعی خالص تر از مواد طبیعی هستند. در کنار آن باید به این نکته توجه نمود که برخی از مواد شیمیایی کشنده مانند سموم بوتولیسم یا سموم فلج کننده صدف، طبیعی اما سمی هستند. انسان همچنین باید از گیاهانی مانند پیچک سمی و شوکران به علت سمی بودن اجتناب کند.

نکته :

برخی از غذاها که در حالت طبیعی سالم هستند، تحت شرایط خاص سمی می شوند. موارد ثبت شده مرگ حاصل از مصرف صدف های سمی و سیب زمینی سبز ، مثال هایی از این موارد هستند. با وجود اینکه معمولا روی محصولات نهایی کنترل زیادی انجام می شود، طی انجام فرایندهای شیمیایی نیز امکان تولید ناخالصی های سمی وجود دارد.

غذاهای کامل معمولا ترکیب کاملی از مواد مغذی با کمترین سمیت و بیشترین زیست سازگاری را دارا بوده ولی وقتی ترکیبات طبیعی از منابع طبیعی جداسازی و تغلیظ شوند، ممکن است خطراتی را در بر داشته باشند. به عنوان مثال ممکن است از حلال های آلی برای جداسازی مواد از بخش های مختلف گیاه، دام و یا حشرات استفاده گردد.

بسیاری از این حلال ها سمی بوده و اگر به مقدار کمی نیز در محصول نهایی باقی بمانند، خطرناک خواهند بود. بنابراین ممکن است عصاره های طبیعی خلوص کمتری نسبت به مواد شیمیایی سنتزی داشته که برخی از این ناخالصی ها سمی هستند.

البته تا زمانی که مقدار ناخالصی ها به صورت طبیعی کم باشد نباید نگران آنها بود اما اگر عصاره تغلیظ شود، آنگاه در حین تغلیظ و خالص سازی ممکن است سموم طبیعی هم تغلیظ شده و حتی طی فرایندهایی خالص تر شوند.

به این ترتیب آنچه حضور طبیعی اش در یک غذای کامل خطری ندارد، زمانی که در مقادیر بیشتری در اجزاء وجود داشته باشد، ممکن است خطرناک باشد.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد سایر مواد شیمیایی مثل کربنات ها( کربنات پتاسیم)، سیترات ها ( سیترات سدیم ) سولفات ها( سولفات مس ) ، اسیدهای آلی ( اسید استیک )و.... می توانید به سایت جهان شیمی مراجعه کنید.

 

مواد شیمیایی سمی در صنایع غذایی ما !

مواد شیمیایی این روزها در تمام مراحل فراوری غذاهایی که روی میز ما قرار دارند، مورد استفاده قرار می‌گیرند. مواد شیمیایی سمی در تولید ، برداشت ، فرآوری و بسته‌بندی مواد غذایی کاربرد دارند و می ‌توانند سلامت انسان را به خطر بیندازند.

برخی از این مواد شیمیایی سمی در مواد غذایی باقی می‌مانند و برخی دیگر در محیط زیست ماندگار هستند و برای قرن‌ها می توانند عوارض جانبی گوناگونی به دنبال داشته باشند.

در دنیای امروز مواد نگهدارنده به بسیاری از مواد غذایی فرآوری شده ازجمله نان ، غلات و گوشت ها اضافه می شوند. مطالعات نشان داده است که مواد افزودنی شیمیایی می توانند مسبب سردرد ، حالت تهوع ، ضعف و مشکل در تنفس باشند.

چه مواد شیمیایی در بدن ما وجود دارد؟ 

بااینکه همه ما هر روز به طرق مختلف در معرض مواد شیمیایی هستیم اما اطلاعات دقیقی در رابطه با اینکه چه مقدار مواد شیمیایی در بدن ما انباشته‌شده وجود ندارد، فقط کافی است به این فکر کنید برای تولید محصولات کشاورزی سالیانه ۱.۲ پوند سموم آفت‌کش استفاده می‌شود. تحقیقات صورت گرفته مقدار قابل‌توجهی از این آفت‌کش‌ها را بدن انسان‌ها و حتی مایع آمنیوتیک جنین در حال رشد ردیابی کرده ‌اند.

روش های جلوگیری از ورود مواد شیمیایی سمی به غذاها

واقعیت این است که ما نمی‌توانیم به‌طور کامل از نفوذ مواد سمی به مواد غذایی جلوگیری کنیم اما می‌توانیم کاری کنیم که مواجه ما با این مواد شیمیایی در حال حاضر و آینده به حداقل برسد. برخی از این راهکارها در ادامه عنوان شده‌است:

استفاده از مواد ارگانیک

مواد ارگانیک حاوی مواد شیمیایی کمتری هستند زیرا در فرآیند تولید آن‌ها سموم آفات کش کمتری استفاده شده است. آلوده‌ترین میوه‌ها و سبزی‌ها ازنظر آفت‌کش‌ها سیب ، توت‌فرنگی ، انگور ، کرفس ، هلو ، اسفناج ، فلفل دلمه‌ای شیرین ، خیار ، گوجه‌فرنگی گیلاسی و سیب‌زمینی هستند. شما می‌توانید با خرید انواع ارگانیک آن‌ها مقدار کمتری مواد شیمیایی را وارد بدن خودتان کنید.

حمایت از خوراکیهای ارگانیک

بیشتر از غذاهای محلی استفاده کنید که در فرآوری آنها حداقل مواد شیمیایی مورد استفاده قرار می گیرد. برخی از مزارع و کارخانجات محلی با تغییر سیاست‌های تولیدی خود در جهت استفاده کمتر از مواد شیمیایی سمی در ارتقاء سلامت انسان‌ها دارند که با حمایت شما می توانند بیش از پیش کارشان را توسعه بدهند.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد سایر مواد شیمیایی غذایی مثل پودر کاکائو و یا انواع شیرین کنندهای مصنوعی ( آسپارتام ، سوکرالوز، سوربیتول)و... می توانید به سایت جهان شیمی مراجعه کنید