ارتودنسی فلزی:
ارتودنسی فلزی یکی از رایج ترین روش های درمانی است. براکت ها در این سیستم از جنس فولاد ضد زنگ هستند و با چسب مخصوصی بر روی دندان ها قرار می گیرند. سیم های ارتودنسی نیز با کمک کش ها به براکت ها متصل می شوند تا با اعمال نیرو به دندان ها باعث اصلاح موقعیت قرارگیری دندان ها شوند.
براکت و سیم های ارتودنسی باید هر ۴ الی ۶ هفته یکبار تنظیم شوند تا بیمار در طی ۱ الی ۳ سال بتواند به نتیجه دلخواه خود دست یابد.
ارتودنسی سرامیکی:
براکت های به کار رفته در این سیستم از جنس سرامیک و هم رنگ دندان ها هستند و به اندازه بریس های فلزی قابل رویت نیستند. تنها عیب این نوع براکت ها این است که به مراقبت های بیشتری نیاز دارند؛ زیرا لکه پذیر هستند و میزان استحکام و دوام آنها کم است.
بیشتر بخوانید :
ارتودنسی دیمون:
به جای استفاده از کش در این سیستم از یک مکانیسم لغزشی استفاده شده است که باعث شده است نتایج موردنظر با سرعت بیشتری ارائه شود، میزان مراجعات بیمار نزد ارتودنتیست را کاهش داده است و همچنین میزان سایش دندان ها در این روش کمتر است. استفاده از این نوع براکت به میزان اصلاحاتی که دندان ها نیاز دارند بستگی دارد.
ارتودنسی لینگوال:
ارتودنسی لینگوال بر پشت دندان ها قرار می گیرد و برای افرادی که نمی خواهند لوازم ارتودنسی بر روی دندان هایشان دیده شود مناسب است. این متد درمانی با توجه به شرایط دندانی بیمار ساخته می شود و می تواند مشکلات بایت و مال اکلوژن را درمان کند.
- ۰۰/۰۱/۳۰